Ordinary Thoughts

Kahit alam kong medyo huli na ‘tong goodbye post ko, itutuloy ko pa rin habang hindi pa nagpapalit ng taon. I’ll make this an acknowledgment entry before I succumb to the inevitable vacation brought about by the holidays. Kailangan ko lang magpasalamat ng marami sa mga taong tumangkilik sa aking blog. Kahit di kasing lalim ng Pacific Ocean ang contents nitong site ko e nagtiyaga pa rin kayong dumalaw, magbasa at magkomento. Di ko man kayo ma-mention lahat, basta SALAMAT TALAGA NG MARAMI SA INYONG LAHAT NA NAGING BAHAGI NG BLOG KO. At syempre dun na rin sa mga nagbabalak na maging bahagi. Welcome kayong lahat na pagtiyagaan ang entries kong minsan walang laman, minsan pwede na.

Syempre meron din akong bibigyan ng espesyal na pasalamat dahil sila yung tipong mga early birds sa blog ko. Kum baga sila yung unang mga nakabasa ng mga kabalbalan at kadramahan ng aking layp.

Unang-una, salamat muna sa taong nag-encourage sa akin sampu ng aking mga kasamahan sa publication na maglipat bahay at i-transfer lahat ng blogs namin sa blogosphere. At yan ay walang iba kundi and may ari ng blog na itago na lang naten sa initials na Stupidly Perfect. Tama ang inyong nabasa, yun nga, at produkto iyan ng matambok na pag-iisip ni Bong. Salamat ng super dami Friend for introducing us this world. Syempre sa lahat din ng aking kasamahan sa TN, di ko kayo iisa-isahin pa dahil sobrang dami nyo (baka abutan ako ng boss namen e di pa naman pwedeng mag-internet pag nasa trabaho…sumasaglit lang naman ako kasi alam nyo na than when the cat is away, the mouse is alone kaya go go go!).

Basta nung hinalungkat ko ang inaamag ko nang mga posts e eto ang unang pitong pangalan na nakiepal sa posts ko.

Unang ratsada..tan…tanan…nanan…we have Paperdoll. Tingnan mo nga naman ineng, ikaw pala ang unang babae sa aking buhay este blog. Di nyo na itatanong dahil mag-isa lang naman ako dito sino nga bang magtatanong no? Ewan. Basta bagu pa man ako ginanahan na gumawa ng entries sa blogsperyo e nagbabasa na ako ng mga posts ni Manika. Super sasaket ang panga mo sa katatawa pag siya na ang rumampa. Dahil nga jan, na-inspire akong karerin na rin ang blogging. Bata pa lang ako, idol na kita PD, at hanggang ngayon idol pa rin kita kaya sana naman magparamdam ka na. Kung ayaw mo di na kita pipilitin, siguro maaga kang nagbakasyon. Ingat ka na lang ha. Let us know agad pan nanjan ka na kasi miss ka na namin. Tnx PD.

Sumunod kay PD ay walang iba kundi si Ate JosHy. Ang itinuturing kong ate sa blogsperyo. Siya lang naman ang nasa likod ng mga katangi-tanging posts sa Mundong Parisukat. Napakahusay nya talagang magsulat as in wala ka talagang di babasahin. Kaya naman nagtayo kami ni Dhianz ng fanz club kung saan si Dee ang pres, ako ang vice-p at si master ron naman ang treasurer. Oo tatatlo pa lang kaming myembro sa ngayon kaya naman nanawagan ako sa lahat ng Joshians na sumali sa fanz club at ng makarami kami. Hehe…back to you ate Joshy. Salamat talaga ha for giving me the chance to have a sister like u kahit dito lang sa blogsphere. It means so much to me. Hay naku ewan ko lang pagnawala kayo ni Dee sa Blogger, siguro mawawalan na ren ako ng gana. Kaya naman walang mawawala sa aten ha. Lab u te. Ingats ka jan sa inyo at hihintayin ko ang pagbabalik mo.

Pangatlong nagbigay pansin sa post ko ay si Saling-Pusa. Tama, bagu niya tinanggap yung suhestyon ni Bong na Pusang-Gala nalang ang gamitin niya dahil sa mga paglalakbay nya, e matagal na pala siyang visitor ng aking blog. Thank you so much PG. Tats na tats talaga ako sayo parekoy. Sana hanggat nanaisin mong mag-blog ay patuloy pa ren tayong magkakakilala sa blogsphere. Happy Holidays PG. Meow! Meow!

At ang susunod na dalawa ay ang mga kasamahan ko sa TN. Sina Mary Narvasa at Ambrucia na mas kilala sa initials na Cathy Guilaran. Oops! Initials lang ba yung nasulat ko Tat? Sorry ha, medyo bangag lang. Wag mo na lang sabihin na real name mo yun, lolz. Sila ang mga nilalang na ikinulong sa katawan ni Eba peru daig pa si Malakas kung umasta. Lalaki talaga sila peru sa tulong ng mga doctor ay naging matagumpay naman ang kanilang operasyon. Hahaha. Site ko naman to kaya sorry na lang mga girls. Diko naman kayo sinisiraan e, tinutulungan ko pa nga kayong lumabas sa lungga nyo. Hehehe…lolz…jowk lang mga kafated. Thanks din ha sa mga comments nyo sa page ko. Kahit alam kong ginagawa nyo lang yun para magcomment din ako sa blogs nyo. Hahaha. Honestly, salamat girls and I lab u both also.

Ngayon naman ay pumunta tayo sa susunod na pwesto. Siya lang naman ang presidente ng Joshian fanz club, none other than Dhianz. Sila ni ate jOshy ang dalawa sa mga importanteng tao sa mundo ko dito sa Blogger. Dee salamat sa lahat ha. Sana matagpuan mo nga ang iyong sarili sa gagawin mong soul sourching. Hahaha. Kung ano man yan, alam ko naman na kakayanin mo yan Dee kasi sobra ang kapit at tiwala mo kay Lord. Tama yan. Liliban din nga pala ako for a while kaya wala munang hahawak sa fanz club. Peru tama ka kasi whatever happens solid na tayo kay ate jOshy e. Basta nag-comment na ren ako sa post mo dEe. Atdun na yung ibang nais kong sabihin. Antayan tayo ha. God Bless You Always. Salamat talaga!

At syempre para makompleto na sila, eto na si master Ron Turon. Siya lang naman ang may busilak na kalooban na gumawa ng mga libreng disenyo ng layout for your blogs. Tulad nga ng sabi ni Dee kelangan mo lang sumipsip/magpasipsip ng konti kay master Ron. Salamat ng marami master sa pagtangkilik mo sa blog ko mula pa noon. Idol talaga kita kasi ang galing din ng mga posts mo. Happy Holidays Master. Ingats po lagi.

Kung merong mga nauna, meron din mga bagong dating sa tumtutugon naman sa akong blog kaya Arigatou sa inyong lahat. Malilimutan ko ba naman sina sir Pajay na napaka-informative ang mga sinisulat...thank you for sharing you ideas sir; ang bottomless na kapeng gawa ni Dylan Dimaubusan tnx miss Dy; salamat din kay Aian ni laging nagpapalit ng layout peru super dami na ng post mukhang aabot na yata sa 200 entries lahat; syempre kay Kosa din na at kay Pusang-Gala, salamat mga parekoy; thank you so much din kina Ms Donna, Mike Avenue, Zeb, Cyndirellaz, Chyng, Pio Jun Babia, Marco Paolo, The Dong, Krisha, Krisha, Bert Loi, Ewik, ExtraOrdinary Noriel, Gian Carlo, Caroline, Perfectly Imperfect, Royalty Ambisyoso, at yung mga nasa blogroll ko na nakilimutan kong banggitin: , Maya, at sayo Flor. Salamat din ng marami sa aking mga followers: Ms Donna, Bert Loi, Gian Carlo, Kosa, Zeb, Pusang-Gala, Ate JosHy, at Rina.

Salamat sa lahat at sa susunod pa. Mabuhay tayong mga bloggers!

I’m supposed to make an entry about the recent activities we had in the publication. However, since I know that most of my colleagues who are also bloggers will do the same, I will deviate from the topic and have this one in lieu. But I will also be posting my experience soon.

For the time being, I will narrate my reunion with the MAN I haven’t visited for the longest time. The MAN I missed so much. The MAN I owe a lot. The MAN who gave me life and the MAN exalted by everyone. That MAN is none other than GOD.

Just like everybody else who believes in Him, completing or at least attending a couple of Aguinaldo masses for nine consecutive mornings is a must before celebrating His birth. In short, I, together with my two friends, managed to woke up as early as 3 o’clock in the morning to attend the very first Aguinaldo mass of the year.

It was a fulfilling experience for me to have finally wandered again in His house after a long time of negligence. I was excited to see Him again and feel His presence in my spiritual life. Indeed he made it. There’s nothing so fulfilling than having the feeling that God is with you; that He’s willing to accept you again regardless of your sins, lapses and shortcomings; that He loves you (I was sure of that because I felt it); and that He does not judge you superficially because He knows what you feel, He knows what’s in your heart.

The duration of the mass seemed insufficient for me to confess everything I have inside to Him. Off we went to the neighboring town and prayed to San Antonio de Padua. He is the Patron Saint of the people in Sibulan. People from different places come together every 13th of the month to attend the mass and light candles after. This has become a tradition for many years and we are not exempted to that. (I know paragraph is kinda not necessary but since I am narrating, I hope you won’t mind me including it.)

The mass was over when we arrived so we just lighted candles. I took the opportunity to converse with God and managed to say all that I have to say at the moment. I felt so cleansed right after.

We went back to the city with satisfaction in my heart. I know it’s not enough so I will be striving everyday to make it up to Him. I won’t be making a promise but insofar as the circumstance will permit, I will really try my best to finish the nine mornings. Not because it’s a tradition; not because I want my wish to be granted; not to become religious in eyes of the people around; but rather to serve a deeper purpose which only me and God know.


I will also be taking this chance to answer the tag passed to me by Ms Donna. Maraming salamat miss dOnna. Ngayon ay masusubukan na naman ang galing ko sa pagdarasal. Hay sana marunong ako. Di bale na, sige ganito nalang:

Mahabaging Panginoon, naway gabayan Mo Po ang sino mang uupo bilang susunod na pangulo ng Republika ng Pilipinas. Huwag Nyo Pong ipahintulot na maghari ang kasakiman niya sa kwarta upang gamitin ang kaban ng bayan para sa pansariling kapakanan. Gabayan Nyo rin Po kami na makapaghalal ng nararapat na pangulo. Hindi po namin kailangan ng henyong pangulo sapagkat maaaring gamitin niya lamang ito upang lituhin ang sambayanan. Bagkus ay kailangan lang po namin ng pangulong malinis ang kalooban at malinis din ang hangarin para sa ating bansa at sa mamamayan. Hindi na po kami aasang yayaman pa ang ating bayan dahil iyan po ay imposible. Ang sa amin na lang po ay malutas ang kaguluhan sa pagitan ng ating gobyerno at ng mga rebeldeng NPA, Abu Sayyaf at ibang pang mga terorista upang wala ng magbuwis ng buhay. At kahit papaano Po ay kumunti ang bilang ng mga taong walang kain at dumadi naman ang bilang ng mga taong may trabaho. Maraming Salamat Po. Amen.

Ngayon naman ay ipapasa ko ang tag na 'to kina: Bong, Yanz Froglet, Dhianz, Ate Joshy, Mary Narvasa, Joel Ambisyoso, Kosa, Pusang-Gala, at sa lahat ng may gusto pakikuha na lang.

Hai naku miss ko nang mag-post ng Tagalog kaya susubakan ko uling makaisa.
Medyo matagal na rin kasing wala akong new entry eh, kaya ito na muna.
Hay bilib talaga ako sa mga certified bloggers na kayang magpost ng tatlong beses isang araw, at dala-dalawa pa ang account. Kainggit naman kayo! Wala kasi akong laptop o PC at home, kaya sumasaglit lang na maka-log-in sa ofiz namin (sabay pray na sana may isang vacant so i can use). Kaya pasensiya na mga tsong at tsang kung di ako masyadong makahabol sa daily pace dito sa blogosperyo.

Anyway, di naman masyadong kahabaan ang ipo-post ko. Ikekwento ko lang yung awkwardness that I felt today with my friends (well at least ganun kami dati, ewan ko sa kanila if they still consider us friends ngayon). Parang history repeats itself lang noh kasi similar din dito yung nai-post ko dati. Peru dahil friendly nga ako, (i'm raising my hand) bago na naman ‘to. Bagong friends quarrel na naman (if there is such a term).

Haha…layp talaga. Resulta na ito nung last founder’s day namin. Syempre I made a decision na naman which to them is kinda unfair. Hay hewan ko ba sa kanila. Ang hirap talaga gumawa ng desisyon kasi di lahat sasang-ayon. But I had to do it, para naman madisiplina sila kahit papano. So ayun na nga, galit-galitan na naman ang drama nila sa ‘ken. Peru ano pa bang magagawa ko, I had to stand firm by my decision, however hard.

Ay oo nga pala di niyo alam ang istorya no? Ganito kasi yun, di ko lang naman kasi pinayagang i-release ang t-shirts ng classmates ko’ng (super bait) di tumulong o kahit nagpakita man lang ng kanilang mga kaluluwa sa activities namin last taym, habang halos i-chop na namen ang aming bodies just to distribute the tasks. At tama ba namang pupunta lang sila sa booth namen (salamat sa mga co-officers ko at dun na rin sa mga nagmagandang loob na tumulong at nagpuyat) to get their t-shirts. Ni hindi man lang nangamusta kung ano nang nangyayari sa mundong ibabaw, o kung buhay ba pa kami matapos hagupitin ng sandamakmak sa responsibilities, habang ang mga (hinayupak) super bait kong classmates at members ay dinaig pa ang pulis sa pagpapasarap. Tama ba naman yun Kuya Kim? Pakisagot naman po.

At eto na nga ang after-effect. Todo isnaban as in walang pansinan sa klase kahit siko na lang ang pagitan (imagine how awkward it is?). Imaginin mong tatatlo lang kami sa isang row, tapos kahit yata apakan mo pa yung mukha o kurutin mo yung large intestines, di pa rin iimik. (kaya mo yun?) Di pa naman ako sanay sa mga eksenang ganyan kasi maingay akong tao (peru pag wala akong kakilala, super tameme naman na parang pipi). Ganun pa man, ewan ko kay Batman, itutuloy ko pa rin ang ka-emohang 'to. Sabihin na nilang ma pride ako e sa yun lang ang meron ako sa ngayon. I won't reconcile with them until they realized their fault. Yeah, I should admit I have my shortcomings also, but sana naman aminin din nila na parehong kaming may kasalanan. Wag yung puro na lang ako yung nagpapakumbaba. (pang-MMK na 'to) Kasalanan ko oo, kasi bayad na yung Tshirts nila yet di ko pa rin binigay? (sino ba ako para i-hold ang shirts nila?) Hindi naman sa ayaw kong ibigay na nararapat na sa kanila, ang sa akin lang e magcooperate naman sana sila. I mean, nung naging 5th placer kami sa overall rankings ng 64 student organizations in the campus, para kanino ba yun? Para sa'ken lang ba yun? Di ba para sa society yun? Karangalan ng society namin yun. So kung lahat tayo nag-effort, e di lahat tayo makaka-appreciate nun daba?

But since tapos na ang lahat, nangyari na ang dapat mangyari kasi nanalo na si Pacman at mukhang magreretiro na si Golden Boy, pwede na nilang kunin kung ano yung sa tingin nila ay sa kanila. Ba't ko ba ipagdadamot yun? Unang-una hindi sa 'ken yun at pangalawa anong gagawin ko sa mga yun? Sagutin nyo naman ako please.

Ngayon, sa mga awkward moments na nangyari at mangyayari pa. Diyos na ang bahala kung kakayanin ko pa. But as the old cliche goes, I will just let the time heal. Pero sana it wont take long. Baka makasanayan ko nang isnabin sila at ganun din sila sa 'ken. Sayang naman ang ilang taon ng friendship. Miss ko na kayo mga bakla. Ewan ko ba kasi sa inyo. Ewan ko rin sa sarili ko.